We zullen het moeten doen met een fractie qua populatie van wat het ooit was, scholen jagende baarzen en voedselnijd zijn niet meer aan de orde, hier en daar een paar vissen en moeilijke visserij alom.
De sterk gereduceerde populatie kan het zich permitteren om kieskeurig te zijn, heel simpel, wantrouw wat betreft kunstaas was nog nooit zo goed merkbaar.
Op veel stekken wordt het kunstaas totaal genegeerd en zijn de baarzen uitsluitend te verleiden met natuurlijke soorten aas.
Na een paar sessies met uitsluitend volgers en een
sporadisch gevangen vis telkens zo maar nipt
gehaakt was het duidelijk dat
er echt wel wat baarzen waren maar amper te verleiden.
Je kan dan domweg doorgaan op dezelfde voet of niet meer
gaan, of het eens proberen met een andere aanpak, vaak is de sleutel voor
succes zoeken en proberen naar een optie toch een paar vissen te verleiden,
misschien wel het mooiste facet van de zeebaarsvisserij, oké moeilijke tijden
en een nog moeilijkere visserij, maar de voldoening is enorm als er toch in
slaagt de wantrouw/dressuur te doorbreken.
Hier geen geluiddragers in de vorm van kogels, geen gespetter aan de oppervlakte maar slechts een bescheiden zigzag beweging zo net onder het oppervlakte water, ofwel een subsurface variant.
Eenmaal over deze “andere boeg” bleken de baarzen wel thuis, volgers veranderde in daadwerkelijke aanbeten, vanuit het niets plots een kolk en een snoeiharde aanbeten op exact dezelfde plaats waar ik al 1,5 uur te vergeefs stond te vissen.
Een paar kleinere vissen, een serieuze baars die vlak voor de kant alsnog loste, maar evengoed enkele mooie baarzen waren het resultaat, al met al een mooie sessie.
